Odległa wyspa, piekielna dolina

Czerwona ziemia paruje, a duszące powietrze przesycone jest zapachem siarki. Kłęby pary, niczym mściwe duchy onryō, unoszą się w stalowo szarym świetle odległego, bladego słońca. Wokół zieją głębokie, syczące szczeliny, w których bulgocze gorąca woda, a czerwonawo-żółte skały zdają się płonąć od żaru bijącego z czeluści ziemi. Czego szukali tu rōninowie w czasach wczesnego Edo? Na jakie pytania chcieli znaleźć odpowiedzi w tym wrogim, nieziemskim krajobrazie? Czy szukali tu śmierci? – pozbawiony pana samuraj, który nie miał odwagi popełnić seppuku w chwili upadku, teraz snuje się samotnie po Japonii Edo, jako rōnin – bez szacunku, bez honoru, bez przyszłości. Czego szuka w piekielnej dolinie Noboribetsu? Czy wśród szalonych demonów oni w tym straszliwym miejscu na odległej wyspie Hokkaido, znanym jako Jigoku Dani (地獄谷 – „Dolina Piekieł”), można odnaleźć nie śmierć, ale… oczyszczenie?

Hokkaido (wcześniej zwane Ezo) wydawało się końcem świata. Japończycy w okresie Sengoku i wczesnego Edo nie uznawali jej za Japonię, lecz jako „barbarzyńskie ziemie na krańcu świata”. Wtedy jeszcze bardziej dzika niż dzisiaj, była uważana za nieznany, mroczny ląd, zamieszkiwany przez zimowe demony oni oraz tajemniczy lud Ajnów-krewetek. A jednak właśnie tu, i to w najbardziej wrogim i niesamowitym rejonie:  Jigoku Dani – „Dolinie Piekieł” – upadli samuraje szukali oczyszczenia. Według legend, dolina była zamieszkana przez oni, krwiożercze demony. Były to istoty o czerwonych twarzach, ostrych kłach i rogach, które zazdrośnie strzegły swojego terytorium. Dalej czekali jeszcze potężniejsi Yukijin, demony opiekuńcze żaru wulkanu. Wierzono, że wędrowcy, którzy mieli czyste intencje i odwagę stanąć przed nimi, doświadczą duchowego oczyszczenie. Ci, którzy zawahają się – przepadali bez śladu. By jednak dostąpić tego testu, śmiałek musiał spędzić najpierw miesiące lub lata w śnieżno-ognistym piekle Jigoku Dani na srogim, bezlitosnym treningu ducha i ciała – medytacji i walki.

Dziś Jigoku Dani to jedno z najważniejszych miejsc turystycznych Hokkaido. Współcześni podróżnicy, choć nienękani już złośliwościami demonów, wciąż doświadczają siły natury w postaci gorących źródeł i bulgoczących jezior. Parujące wody uzdrowiskowe, które kiedyś były świadkami duchowych zmagań samurajów, teraz oferują relaks w eleganckich onsenach, takich jak Dai-ichi Takimotokan. Spacerując po drewnianych kładkach, można podziwiać tę surową, wulkaniczną scenerię, a festiwale takie jak Demon Fireworks Festival ożywiają legendy o oni, łącząc przeszłość z teraźniejszością w spektakularny sposób. Noboribetsu Jigoku Dani to miejsce, gdzie historia, natura i kultura stapiają się w nierealną mieszankę piekielnych krajobrazów i rozkoszy dla ciała i duszy. Sprawdźmy – jaka jest historia Piekielnej Doliny Noboribetsu na Hokkaido!

Najpierw zrozummy nazewnictwo

Jigoku Dani (地獄谷)

Nazwa Jigoku Dani tłumaczy się jako „Dolina Piekieł”. Składa się z dwóch znaków kanji:

地獄 (jigoku) – oznacza „piekło” lub „krainę umarłych”. Słowo to w buddyzmie i japońskiej kulturze nawiązuje do miejsca, gdzie grzesznicy doświadczają kary po śmierci (dosłownie „ziemia” + „kara” = czyli więzienie w ziemi lub pod ziemią za karę).

谷 (dani) – oznacza „dolinę” lub „wąwóz”.

Razem tworzą obraz miejsca piekielnych krajobrazów – pełnego parujących fumaroli, bulgoczących jezior i żaru bijącego z ziemi. Surowy, nieziemski krajobraz doliny sprawił, że nazwa ta doskonale oddaje jej charakter i atmosferę. W Japonii jest kilka (najbardziej znane są 3) miejsc zwanych jigoku dani, największym z nich jest właśnie Noboribetsu na Hokkaido. Inne są między innymi na Kyushu.

Noboribetsu (登別)

Nazwa Noboribetsu pochodzi z języka Ajnów, rdzennych mieszkańców Hokkaido, którzy nazywali tę okolicę nupur-pet (więcej o Ainach, których badał Bronisław Piłsudski przeczytasz tu: Polacy pionierami w badaniach nad ludem Ainu na Hokkaido).

Nupur – oznacza „ciemne” lub „mętne”.

Pet – oznacza „rzekę”.

W języku japońskim nazwa została zapisana znakami kanji登別, które fonetycznie (ale nie znaczeniowo) oddają brzmienie nazwy Ajnów:

登 (noboru) – „wspinać się” lub „wchodzić”.

別 (betsu) – „inna” lub „oddzielna”.

Jakie to miejsce?

Położenie

„Dolina Piekieł” Noboribetsu znajduje się na południowym zachodzie Hokkaido, w granicach Parku Narodowego Shikotsu-Toya, 112 km na południe od Sapporo. Dolina jest centralnym punktem regionu Noboribetsu Onsen, który leży w pobliżu wulkanu Hiyori (日和山), źródła intensywnej aktywności geotermalnej tego obszaru. To miejsce jest jednym z najbardziej charakterystycznych punktów na mapie Hokkaido (i świata), dzięki swojej wyjątkowej geologii i surowemu, wulkanicznemu krajobrazowi.

Geologia

Jigoku Dani to 24-hektarowy geotermalny krater, który powstał około 20,000 lat temu w wyniku erupcji wulkanu Mt. Kuttara. Dolina pełna jest fumaroli, gorących źródeł i bulgoczących błotnych basenów, z których każdego dnia wydobywa się około 10,000 ton wody termalnej o różnych składach chemicznych. Woda ta, bogata w siarkę, żelazo, radon i inne minerały, zasila onseny (tradycyjne japońskie łaźnie geotermalne) w okolicy. Wulkaniczne jezioro Oyunuma, znajdujące się w dolinie, ma powierzchnię o temperaturze około 50°C, a mniejsze błotne jeziorka mogą być jeszcze gorętsze. Dolina charakteryzuje się także żółto-czerwonymi skałami i wyziewami pary, które nadają jej piekielny wygląd.

Jednym z najbardziej widowiskowych elementów geologicznych doliny jest rzeka Oyunumagawa, która wypływa z jeziora Oyunuma. Jest to gorąca rzeka o temperaturze około 40°C, parująca przez całą swoją długość, co sprawia, że wygląda niczym scena z innego świata. Dolina leży w strefie aktywności sejsmicznej, a procesy wulkaniczne nadal wpływają na krajobraz i skład wód termalnych.

Flora i fauna

Pomimo surowych warunków geotermalnych, okolice Noboribetsu Jigoku Dani są domem dla różnorodnej flory i fauny. W wyższych partiach wzgórz otaczających dolinę znajdują się gęste lasy liściaste, które jesienią mienią się intensywnymi kolorami czerwieni, pomarańczy i złota, tworząc oszałamiający kontrast z parującym krajobrazem doliny.

W lesie można spotkać drzewa takie jak dęby, buki i klony japońskie, które są charakterystyczne dla Hokkaido. W niższych partiach rosną trawy i rośliny odporne na wysokie temperatury oraz siarkowy skład gleby, co czyni ten region wyjątkowym w skali globalnej.

Jeśli chodzi o faunę, dolinę i jej okolice zamieszkują dzikie zwierzęta typowe dla Hokkaido, takie jak lisy (w tym lokalne czerwone lisy), sarny japońskie, a także ptaki drapieżne, takie jak myszołowy i orły. W lasach żyją również niedźwiedzie brunatne Hokkaido, które są ikoną dzikiej przyrody wyspy.

W okolicy gorących źródeł żyją mikroorganizmy przystosowane do ekstremalnych warunków, takie jak bakterie termofilne, które mogą przetrwać w wysokich temperaturach i kwaśnych wodach. Te mikroorganizmy są przedmiotem badań naukowych, ponieważ mogą zawierać wskazówki dotyczące ewolucji życia w trudnych warunkach, również pozaziemskich.

Historia Noboribetsu Jigoku Dani

Starożytność i czasy przed-japońskie  – Ainu i Nupur-Petsu

Dawno temu, zanim Hokkaido stało się częścią Japonii, kraina ta należała do Ajnów – rdzennych mieszkańców tej północnej wyspy. Dla Ajnów każde źródło, każda rzeka, każde drzewo miało swoją duszę, znaną jako kamuy. Gorące źródła w Noboribetsu, które nazywali Nupur-Petsu – „ciemna rzeka” – były dla nich święte. Wody te, mętne od siarki, bulgoczące w głębokich szczelinach ziemi, były postrzegane jako dar od bogów. Ajnowie wierzyli, że ich lecznicze właściwości zostały zesłane przez duchy natury, aby leczyć zarówno ciało, jak i duszę.

W kulturze Ajnów gorące źródła pełniły rolę zarówno praktyczną, jak i duchową. Używane były do leczenia ran, łagodzenia bólu stawów, a także podczas rytuałów oczyszczenia. Jednym z takich obrzędów było ipetamu, czyli ceremonia dziękczynna dla duchów źródeł, w której Ajnowie składali ofiary z jedzenia i rękodzieła, wierząc, że to przyniesie zdrowie i harmonię społeczności. Nupur-Petsu było też miejscem, gdzie starsi przekazywali młodszym opowieści o duchach, demonach i legendarnych bohaterach, tworząc tradycję oralną, która przetrwała stulecia.

Czasy Edo i Meiji

Podczas okresu Edo Hokkaido – znane wtedy jako Ezo – było postrzegane przez większość Japończyków jako kraina odległa, dzika i niemal mityczna. Znane z surowego klimatu i nieprzewidywalnej przyrody, było rzadko odwiedzane przez mieszkańców centralnej Japonii, a jego eksploracja pozostawała domeną nielicznych odważnych podróżników i badaczy. Tokunai Mogami, kartograf i eksplorator wysłany przez shogunat Tokugawy, odegrał kluczową rolę w odkrywaniu tej nieznanej ziemi. W 1790 roku podczas swoich wypraw po regionie sporządził szczegółowy opis Noboribetsu Jigoku Dani w swoim dziele Ezo Soshi. Fascynujące opisy bulgoczących źródeł i buchających parą fumaroli zestawił z buddyjskimi wyobrażeniami piekła, co wzbudziło w Japonii zainteresowanie tą krainą.

Mogami nie tylko dokumentował przyrodę regionu, ale także zwrócił uwagę na tradycyjne wykorzystanie gorących źródeł przez Ajnów. W swoich zapisach wspominał o rdzennych mieszkańcach, którzy wykorzystywali Nupur-Petsu w celach leczniczych i duchowych, traktując to miejsce jako pomost między światem ludzi a duchami natury. Jego badania wzbudziły ciekawość wśród intelektualistów epoki Edo, którzy zaczęli postrzegać Ezo jako potencjalnie ważny region dla Japonii, zarówno z perspektywy zasobów naturalnych, jak i strategicznego położenia. Co więcej, opowieści o niebezpiecznych podróżach samurajów do „krainy piekła” krążyły w literaturze tego okresu, co uczyniło Noboribetsu Jigoku Dani miejscem znanym, choć nadal niemal nieosiągalnym.

W okresie Meiji, gdy Japonia przechodziła gwałtowną modernizację, Noboribetsu zaczęło wyłaniać się z cienia legend. Dzięki opisom Mogamiego oraz rosnącemu zainteresowaniu regionem Ezo, pierwsi przedsiębiorcy zaczęli dostrzegać potencjał w wykorzystaniu gorących źródeł jako miejsc uzdrowiskowych. W tym czasie szczególną rolę odegrał Omi Hanbei Okada, który w 1858 roku założył pierwszą gospodę w okolicy. Było to wydarzenie przełomowe, które po raz pierwszy uczyniło ten region bardziej dostępnym dla podróżników z Japonii. Kolejny kamień milowy pojawił się wraz z działalnością Kinzō Takimoto, którego zaangażowanie w rozwój regionu wynikało z osobistego doświadczenia: zdrowotnej poprawy jego żony dzięki kąpielom w termalnych wodach Noboribetsu. Dzięki temu wkrótce miejsce to zaczęło być uznawane za jeden z najważniejszych punktów balneoterapii w Japonii, przyciągając coraz więcej osób poszukujących regeneracji ciała i ducha.

Rozwój Noboribetsu w okresie Meiji wpisuje się w szerszy proces przekształcania Hokkaido z izolowanego i dzikiego regionu w strategicznie ważną część kraju. Nowoczesne podejście do wykorzystania gorących źródeł połączone z legendami o oni i historią Ajnów uczyniły to miejsce szczególnym na mapie Japonii. Dzięki wspólnemu wysiłkowi odkrywców, lokalnych mieszkańców i przedsiębiorców Noboribetsu Jigoku Dani zaczęło przekształcać się z „piekielnej krainy” w uznane centrum uzdrowiskowe, które dziś zachwyca zarówno historią, jak i niepowtarzalnym klimatem.

Czasy nowożytne

Noboribetsu podczas wojny rosyjsko-japońskiej

W latach 1904–1905, podczas wojny rosyjsko-japońskiej, Noboribetsu odegrało ważną rolę jako centrum leczenia rannych żołnierzy. Gorące źródła, znane z właściwości regenerujących, były używane do leczenia oparzeń, ran i bólu stawów. W tym czasie powstały liczne proste szpitale i sanatoria, które później przekształcono w onseny i hotele, jakie znamy dziś.

Rozwój turystyki po II wojnie światowej

Po II wojnie światowej Noboribetsu Jigoku Dani zaczęło przyciągać coraz większą liczbę turystów, zarówno z Japonii, jak i zza granicy. Dolina została uznana za kluczowy punkt turystyczny Hokkaido, a rozwój infrastruktury – takich jak drewniane kładki, punkty widokowe czy centra turystyczne – sprawił, że miejsce to stało się łatwiej dostępne.

W latach 60. i 70. XX wieku powstały liczne luksusowe hotele i onseny, takie jak Daiichi Takimotokan czy Park Hotel Miyabitei, które oferowały gościom nowoczesne udogodnienia w połączeniu z tradycyjnymi japońskimi kąpielami. Rozwój festiwali, takich jak Demon Fireworks Festival i Jigoku Matsuri, połączył dawne legendy o oni z nowoczesnym doświadczeniem kulturowym, przyciągając tysiące odwiedzających każdego roku.

Wypalić własne winy – samurajski honor w „Dolinie Piekła”Noboribetsu

W czasach wojen domowych okresu Sengoku (1467–1615), Japonia była podzielona przez nieustanne konflikty pomiędzy różnymi daimyō, a honor samurajów często stawał pod znakiem zapytania w obliczu przegranych bitew, zdrad i upadków panów feudalnych. Rōnini – samurajowie, którzy stracili swojego pana – znaleźli się na marginesie społeczeństwa, odarci z honoru i pozycji. Wielu z nich, nie mogąc znaleźć nowego pana, wyruszało w samotne wędrówki, poszukując duchowego oczyszczenia i celu, który pozwoliłby im odzyskać godność. Jednym z miejsc, które przyciągało takich samotnych wojowników, była odległa i dzika ziemia Hokkaido, a w szczególności Jigoku Dani – „Dolina Piekieł” w Noboribetsu.

Wędrówki roninów poszukujących odkupienia prowadziły przez dzikie lasy i surowe górskie szczyty Hokkaido, aż najwytrwalsi docierali do Jigoku Dani. Jak głosi historia, spędzali tam wiele miesięcy w samotności, medytując wśród bulgoczących źródeł i parujących fumaroli. Każdego dnia ćwiczyli swój miecz, walkę wręcz i odporność ciała i umysłu w ekstremalnych warunkach gorąca i duszących gazów siarkowych, wierząc, że to piekielne środowisko oczyści ducha i ciało.

Bushidō (武士道), czyli „Droga wojownika” była dla samurajów nie tylko kodeksem etycznym, ale również duchową ścieżką, wymagającą nieustannego doskonalenia siebie (choć, jak pamiętamy sama nazwa Bushidō jest późna, powstała w czasach Edo, gdy już faktyczne wojny samurajskie były zakończone). Wierzono, że siła ducha jest równie ważna, co umiejętności walki, a klucz do tej równowagi leży w pokonywaniu własnych słabości. Jigoku Dani, ze swoim nieziemskim, surowym krajobrazem, była postrzegana jako idealne miejsce do duchowego treningu. Gorące źródła symbolizowały piekło, przez które trzeba przejść, by zyskać oświecenie i odnowę.

W okresie Edo (1603–1868), gdy Japonia weszła w erę pokoju pod rządami Tokugawów, wielu samurajów, którzy nie musieli już uczestniczyć w wojnach, zaczęło skupiać się na duchowym i fizycznym treningu. Wtedy też Jigoku Dani zaczęło być odwiedzane przez wojowników jako miejsce odosobnienia. Pozostało wiele legend o mistrzach miecza i walki wręcz, którzy znikali na miesiące i lata w tej niegościnnej krainie, po czym powracali – poryci bliznami i poparzeniami, ale całkowicie odmienieni – silny, o nie zachwianej woli i stalowych mięśniach.

Dom demonów

Demony oni

Noboribetsu Jigoku Dani od wieków kojarzy się z demonami oni (鬼), które w japońskim folklorze symbolizują zarówno chaos, jak i karę. Według miejscowych opowieści oni są strażnikami doliny, pojawiając się w formie potężnych, groźnych istot o czerwonych lub niebieskich ciałach, z ostrymi rogami i kłami, które błyszczą złowrogo z oddali. Wyobrażano je jako uosobienie mściwych sił natury, które pilnują, by nikt nie zakłócał piekielnej harmonii tego miejsca.

Wierzono, że oni z Noboribetsu różnią się od innych demonów Japonii – były one inteligentniejsze, bardziej przebiegłe i nie tyle złośliwe, co okrutne i bezlitosne. Nie tolerowały tchórzostwa ani braku szacunku wobec natury. Legenda mówi, że każdy, kto odważył się naruszyć ich terytorium, musiał stawić czoła ich gniewowi. Jednak oni również doceniali odwagę i hart ducha – ci, którzy potrafili przetrwać próbę siarczystego gorąca i strachu, mogli liczyć na odpuszczenie win i duchowe oczyszczenie.

Kim są yukijin?

Yukijin (湯鬼神) to demony odmienne od oni. Ich zadaniem jest strzec magicznych źródeł Jigoku Dani. W przeciwieństwie do demonów oni, yukijin są istotami o ambiwalentnej naturze. Wierzy się, że są opiekunami termalnych źródeł Noboribetsu, działając jako strażnicy i pośrednicy między światem ludzi a piekielnymi siłami natury – nie są z tego powodu w sposób wrodzony wrodzy ludziom – raczej los ludzki jest im obojętny. Często przedstawia się ich jako humanoidalne postacie z płomieniami unoszącymi się wokół ciała, co symbolizuje ich związek z żarem wulkanu. W kulturze lokalnej yukijin nie tylko chronią gorące źródła przed zanieczyszczeniem i brakiem szacunku, ale także pilnują, by energia miejsca pozostawała w równowadze.

nna legenda głosi zaś, że yukijin są także strażnikami ludzkich intencji. Jeśli ktoś przybywa do doliny z czystym sercem, yukijin są gotowi pomóc, kierując przybysza na ścieżkę oczyszczenia i duchowego odrodzenia. Jednak dla tych, którzy przybywają tu z nieczystymi myślami lub z powodu swojej chciwości, yukijin wymierzają karę, sprowadzając na niegodziwców zgubę w postaci gorących oparów – te sprawiają, że taki przybysz całkowicie gubi się w gorącej mgle i na zawsze pozostaje uwięziony w labiryncie ścieżek ognia i kłębów pary Noboribetsu.

Enma – Król piekieł

Centralną postacią wierzeń związanych z Jigoku Dani jest Enma (閻魔), znany także jako Król Piekieł. W tradycji buddyjskiej Enma jest sędzią dusz, który decyduje o losie zmarłych – czy zostaną one wysłane do piekła, czy otrzymają szansę na reinkarnację. W Noboribetsu wierzono, że dolina jest jednym z miejsc na ziemi, gdzie można poczuć obecność Enmy. Parujące fumarole i bulgoczące błotne jeziora miały być wejściami do piekielnych krain, a sam Enma czuwał nad nimi, oceniając każdego, kto się tam zbliżał.

Lokalne opowieści wspominają o rytuałach składania ofiar Enmie, które miały zapewnić pomyślność i ochronę przed złymi duchami. W Noboribetsu znajduje się również świątynia poświęcona Enmie – Enma-dō (閻魔堂) – gdzie pielgrzymi mogą modlić się o przebaczenie i lepszy los. W czasie festiwali, takich jak "Oni Hanabi" (鬼花火, Demon Fireworks Festival) odgrywane są spektakle przedstawiające Enmę jako surowego, ale sprawiedliwego władcę, który rządzi demonami i decyduje o losach ludzkich dusz.

Inne opowieści

Wokół Noboribetsu Jigoku Dani krąży wiele legend o yōkai’ach, nadprzyrodzonych stworzeniach, które często zamieszkują odludne miejsca. Jedna z opowieści mówi o Kappa, wodnych demonach, które żyją w rzece Oyunumagawa. Te małe, gadopodobne stwory, znane z psot i zamiłowania do ogórków, miały strzec rzeki przed tymi, którzy próbowali ją splugawić. Kappa są oczywiście „widywane” w całej Japonii, ale ponoć te, które mieszkają w Piekielnej Dolinie charakteryzują się większą siłą, rozmiarami i czerwonym zabarwieniem. Inna historia wspomina o Tsuchigumo, ziemnym pająku, który zamieszkiwał jedną z jaskiń w dolinie. Według legendy Tsuchigumo miał ogromne rozmiary i potrafił wciągnąć swoje ofiary w gorące błota doliny, by tam pozbawić ich życia.

Mówi się również o Hinoenma – demonicy, która w postaci pięknej kobiety kusiła wędrowców, obiecując im schronienie w piekle. Ci, którzy dali się jej zwieść, ginęli, wciągnięci w gorącą magmę, która miała pochłaniać ich ciała i dusze.

Noboribetsu Jigoku Dani w dzisiejszej Japonii

Spacer przez piekło – ścieżki widokowe w Jigoku Dani

Spacerując po drewnianych kładkach Doliny Piekieł na Hokkaido, można poczuć na własnej skórze gorące, wilgotne powietrze przesycone zapachem siarki. Unosi się ono z bulgoczących źródeł termalnych i szczelin, z których buchają wielkie kłęby pary. Spacer ścieżkami doliny to wędrówka przez nieziemskie pejzaże – czerwono-żółte skały, strumienie gorącej wody o odcieniach mlecznej bieli i turkusu oraz głębokie kratery, z których dobiega nieustanny syk gotującej się lawy. Na szczytach wzgórz parują fumarole, przypominając, że pod powierzchnią wciąż czai się żar wulkanu. Wraz z każdym powiewem wiatru pojawia się dziwne uczucie – czy to natura, czy może duchy i demony obserwują spacerujących?

Punkty widokowe, jak Taisho Jigoku oferują zapierające dech w piersiach panoramy. Szczególnie nocą, kiedy dolina jest delikatnie podświetlona, wygląda jak fragment snu – dokłądniej koszmaru – z buchającymi oparami w świetle księżyca.

Kąpiele w onsenach – rajski relaks w piekle

Gorące źródła Noboribetsu oferują podróżnikom nie tylko relaks, ale także wyjątkowe doznania zdrowotne. Miasteczko onsenów, które otacza dolinę, to miejsce, gdzie tradycja kąpieli termalnych łączy się z nowoczesnym komfortem. Każdy onsen czerpie wodę z Jigoku Dani, gdzie natura przygotowuje dla odwiedzających mieszankę minerałów. Słynny Dai-ichi Takimotokan oferuje aż siedem różnych rodzajów gorących kąpieli – siarkowe, żelazowe, radonowe – każda o innych właściwościach terapeutycznych. Wyobraź sobie, jak zanurzasz się w gorącej wodzie na świeżym powietrzu, a wokół unosi się para i zapach siarki. W zimie, kiedy śnieg otula okoliczne wzgórza, a gorąca woda kontrastuje z lodowatym powietrzem, kąpiel w onsenie staje się niemal duchowym doświadczeniem.

Dla tych, którzy preferują bardziej kameralne miejsca, mniejsze onseny, takie jak Park Hotel Miyabitei, oferują tradycyjne japońskie doświadczenie – tatami, widoki na bambusowy las i ciszę, którą przerywa tylko szum gorącej wody.

Naturalne kąpiele stóp przy Oyunuma River

Zaledwie 30-minutowy spacer od doliny prowadzi do Oyunuma River Natural Foot Bath. Ta gorąca rzeka, której wody mają temperaturę około 40°C, przepływa przez las, tworząc spokojną, niemal magiczną scenerię. Można tu usiąść na drewnianym mostku - zanurzyć stopy w gorącej wodzie, czując, jak parujące ciepło rozluźnia każdy mięsień. Otaczające drzewa, które jesienią przybierają złote i czerwone barwy, tworzą idylliczną atmosferę – a to wszystko w głębokiej, śnieżnej zimie, jaką można spotkać tylko na Hokkaido. Dla odważniejszych, rzeka oferuje możliwość chodzenia wzdłuż jej biegu, jednak gorące błoto pod stopami stanowi wyzwanie nawet dla najbardziej zdeterminowanych podróżników.

Festiwale i wydarzenia: Demon Fireworks Festival i Jigoku Matsuri

Noboribetsu ożywa latem, kiedy odbywa się Demon Fireworks Festival (鬼花火, Oni Hanabi). Wyobraź sobie nocne niebo rozświetlone eksplozjami fajerwerków, które wyglądają, jakby wybuchały z samego wnętrza piekła. W tle słychać dźwięki japońskich bębnów taiko, a w świetle ognia pojawiają się yukijin, demony-opiekunowie gorących źródeł. Maski i kostiumy demonów, połyskujące w świetle płomieni, tworzą spektakularne widowisko, które wydaje się ożywiać dawne legendy. Festiwal odbywa się co tydzień od czerwca do sierpnia przyciągając setki tysięcy turystów.

Kolejnym ważnym wydarzeniem jest Noboribetsu Jigoku Matsuri (登別地獄祭り), czyli „Festiwal Piekieł,” organizowany w sierpniu. Podczas tego święta brama piekieł zostaje „otwarta,” a sam Enma Daiō, Król Piekieł, pojawia się w paradzie, otoczony swoim orszakiem demonów. Ulicami miasta przetaczają się demoniczne platformy, mieszkańcy przebierają się za duchy i demony, a widowiska teatralne odtwarzają legendarne sceny z piekła. Jest to wyjątkowa okazja, by poznać barwny folklor regionu.

Zakończenie

Noboribetsu Jigoku Dani to miejsce ekstremalne, choć obecnie ujarzmione przez cywilizację. Przez lata inspirowało zarówno tych, którzy szukali tu lekarstwa w gorących źródłach, jak i tych, którzy szukali tu sposobu, na przekraczanie własnych granic, trening, oczyszczenie. Jej piekielny krajobraz – buchające opary, bulgoczące jeziora, ziejące parą fumarole – odcisnął się głęboko na japońskiej wyobraźni. W kulturze popularnej Jigoku Dani stała się niemal archetypem piekła – miejsca, w którym człowiek konfrontuje swoje słabości i zmagania, stając twarzą w twarz z demonami, zarówno dosłownymi, jak i wewnętrznymi. Dolina pojawia się w filmach, anime i grach wideo jako tło dramatycznych opowieści o walce dobra ze złem, o wewnętrznej przemianie bohaterów. Popularne serie, takie jak Yu Yu Hakusho czy Nioh, nawiązują do tych piekielnych krajobrazów, tworząc wizualne odniesienia i reinterpretacje.

ednak Jigoku Dani to coś więcej niż tylko inspiracja dla popkultury – to także przypomnienie o naszej relacji z naturą i własnymi lękami. Opary siarki i buchające źródła stają się alegorią naszych codziennych zmagań, a demony oni uosabiają wewnętrzne przeszkody, które musimy pokonać, by odnaleźć równowagę. Jest w nich zarówno piękno, jak i groza – jak w nas samych. Noboribetsu Jigoku Dani, z jej surowym krajobrazem, bogatą historią i miejscem w japońskiej kulturze, uczy nas, że piekło nie zawsze jest miejscem kary – może być także przestrzenią odnowy, odkupienia i przemiany.

"Silne kobiety Japonii" - zobacz książkę autora strony

Sprawdź podobne artykuły:

Onsen: Mistyczne Wody Japonii w Legendach, Historii i Anime

Mroczna procesja Hyakki Yagyō – noc, kiedy wszystkie japońskie demony wychodzą na ulice

Tsukumogami – dziwaczne demony youkai powstałe z przedmiotów codziennego użytku

Polacy pionierami w badaniach nad ludem Ainu na Hokkaido

Zima szepcząca sny: 10 imion śniegu w języku japońskim

    未開    ソビエライ

 Pasjonat kultury azjatyckiej z głębokim uznaniem dla różnorodnych filozofii świata. Z wykształcenia psycholog i filolog - koreanista. W sercu programista (gł. na Androida) i gorący entuzjasta technologii, a także praktyk zen i mono no aware. W chwilach spokoju hołduje zdyscyplinowanemu stylowi życia, głęboko wierząc, że wytrwałość, nieustający rozwój osobisty i oddanie się swoim pasjom to mądra droga życia.  Autor książki "Silne kobiety Japonii" (>>zobacz)

Osobiste motto:

"Najpotężniejszą siłą we wszechświecie jest procent składany." - Albert Einstein (prawdopodobnie)

  Mike Soray

   (aka Michał Sobieraj)

未開    ソビエライ

 Pasjonat kultury azjatyckiej z głębokim uznaniem dla różnorodnych filozofii świata. Z wykształcenia psycholog i filolog - koreanista. W sercu programista (gł. na Androida) i gorący entuzjasta technologii, a także praktyk zen i mono no aware. W chwilach spokoju hołduje zdyscyplinowanemu stylowi życia, głęboko wierząc, że wytrwałość, nieustający rozwój osobisty i oddanie się swoim pasjom to mądra droga życia. Autor książki "Silne kobiety Japonii" (>>zobacz)

Osobiste motto:

"Najpotężniejszą siłą we wszechświecie jest procent składany." - Albert Einstein (prawdopodobnie)

Mike Soray

(aka Michał Sobieraj)

Napisz do nas...

Ciechanów, Polska

dr.imyon@gmail.com

___________________

inari.smart

Chcesz się podzielić swoimi przemyśleniami czy uwagami o stronie lub apce? Zostaw nam wiadomość, odpowiemy szybko. Zależy nam na poznaniu Twojej perspektywy!