Życie przed Silent Hill

 

Akira Yamaoka, urodzony 6 lutego 1968 roku w japońskiej Niigacie, od najmłodszych lat wykazywał zainteresowanie muzyką, eksplorując różnorodne gatunki i ucząc się gry na wielu instrumentach. Jego pasja do muzyki wkrótce skierowała go na ścieżkę, która zrewolucjonizowałaby muzykę w grach wideo. Karierę rozpoczął w latach 90., dołączając do świata gier wideo jako kompozytor i producent dźwięku.

 

Dzieciństwo i edukacja Akiry Yamaoki były etapem, w którym zaczął kształtować się jego muzyczny światopogląd. Wychowany w Niigacie, od wczesnych lat był otoczony przez różnorodne muzyczne wpływy, które zaszczepiły w nim głęboką pasję do eksploracji dźwięku. Jego muzyczna edukacja nie ograniczała się jedynie do formalnych lekcji; Yamaoka samodzielnie zgłębiał tajniki gry na wielu instrumentach, od gitary po klawisze, co pozwoliło mu na rozwój szerokiego spektrum umiejętności kompozytorskich i aranżacyjnych.

 

Zamiłowanie do różnorodności gatunkowej, od ciężkich brzmień rockowych po subtelne dźwięki elektroniczne, było wczesnym świadectwem jego przyszłej pracy jako kompozytora. Ta wszechstronność zdefiniowała jego późniejsze podejście do muzyki w grach wideo, pozwalając na tworzenie bogatych, wielowarstwowych kompozycji, które przekraczały tradycyjne granice gatunków.

 

Edukacja Yamaoki nie ograniczyła się do samej muzyki. Zainteresowanie sztuką, filmem i technologią wzbogaciło jego rozumienie mediów i sposobów, w jakie muzyka może wpływać na doświadczenie odbiorcy. Ten holistyczny pogląd na kreatywność był kluczowy, kiedy zaczął łączyć swoje muzyczne wizje z interaktywnym światem gier wideo.

 

Kiedy Yamaoka dołączył do Konami w latach 90., był już wyposażony w bogaty zbiór umiejętności i inspiracji, gotowy, by zrewolucjonizować muzykę w branży gier. Jego niekonwencjonalne podejście do komponowania, które obejmowało eksperymentowanie z dźwiękiem i odważne mieszanie gatunków, było bezpośrednim wynikiem jego edukacji i szeroko zakrojonych zainteresowań muzycznych. To właśnie te wczesne doświadczenia ukształtowały Yamaokę jako artystę, który nie tylko wprowadził nowy wymiar do muzyki w grach, ale także zdefiniował emocjonalny krajobraz Silent Hill.

 

Przed swoją pracą nad Silent Hillem, Yamaoka dołączył do Konami, gdzie początkowo pracował nad mniej znanymi tytułami. Jego wcześniejsze projekty obejmowały gry takie jak Sparkster i Contra: Hard Corps, które, choć cenione za ich gameplay, nie dały jeszcze Yamaoce okazji do pełnego wykorzystania swojego potencjału jako kompozytora. To wszystko miało się jednak zmienić, gdy Konami rozpoczęło prace nad swoim rewolucyjnym survival-horrorem.

 

 

Praca nad Silent Hill

 

Yamaoka szybko zainteresował się projektem Silent Hill, uznając go za idealną okazję do wykorzystania swojej kreatywności i pasji do tworzenia unikalnych dźwięków i melodii. Zainspirowany możliwościami, jakie oferował gatunek horroru, Yamaoka podjął się roli głównego kompozytora projektu, co okazało się decyzją, która nie tylko zdefiniowała jego karierę, ale i na zawsze zmieniła muzykę w grach wideo.

 

Jego podejście do tworzenia muzyki do Silent Hill było rewolucyjne. Yamaoka opuścił tradycyjne metody komponowania muzyki do gier, wybierając zamiast tego drogę budowania atmosferę, takiej, która by zagrała pierwsze skrzypce, a nie tylko była tłem dla akcji gry. Wykorzystując swoje szerokie zainteresowania muzyczne, od rocka po industrial i ambient, stworzył on dźwiękowy krajobraz Silent Hill, który był zarówno przerażający, jak i piękny. Jego muzyka, często mieszająca niepokojące dźwięki z melancholijnymi melodiami, stała się nieodłącznym elementem serii, podkreślając emocjonalne doświadczenia graczy i pogłębiając atmosferę gry.

 

Praca Yamaoki nad Silent Hill szybko zyskała uznanie zarówno wśród graczy, jak i krytyków, ugruntowując jego status jako jednego z najbardziej innowacyjnych i wpływowych kompozytorów w branży gier wideo. Jego unikalne podejście do muzyki w Silent Hill nie tylko zdefiniowało serię, ale również ustanowiło nowe standardy dla tego, jak muzyka może wpływać na doświadczenie gry wideo, tworząc niezapomniane i głęboko emocjonalne doświadczenia.

 

 

- "Tu jest gorąco jak w piekle."

- "Też to widzisz? Dla mnie tutaj zawsze tak jest."

 

Seria gier „Silent Hill”

 

Seria Silent Hill, zainaugurowana w 1999 roku przez Konami, zrewolucjonizowała gatunek survival horror, przenosząc graczy do tytułowego, mglistego miasteczka pełnego tajemnic i przerażających stworzeń. Seria słynie z połączenia psychologicznego horroru z głęboko emocjonalnymi opowieściami, eksplorując tematy takie jak poczucie winy, żałoba, i trauma. Od pierwszej gry, która przedstawiła losy miasteczka oczami Harry’ego Mason, który został w nim uwięziony jednocześnie szukając tam swojej zaginionej córeczki, po kolejne tytuły, każda część serii wnosiła unikalne elementy do fabuły i rozgrywki, jednocześnie zachowując charakterystyczny dla serii nastrój.

 

Pierwsza gra w serii, "Silent Hill", wprowadziła graczy do mrocznego, onirycznego świata, w którym granica między rzeczywistością a koszmarem jest płynna (bardzo dosłownie). Jej sukces polegał na umiejętności budowania napięcia i atmosfery, zamiast polegania wyłącznie na chwilowym strachu wywołanym nagłym pojawieniem się potwora. Muzyka Akiry Yamaoki, pełna niepokojących dźwięków i melancholijnych melodii, stała się nieodzowną częścią tej atmosfery, uzupełniając wizualne i narracyjne aspekty gry. Budowała gęstą atmosferę wrogości i lęku i jednocześnie nadawała głównej historii dojrzalszej emocjonalnie głębii.

 

"Silent Hill 2", uznawany przez wielu za szczytowe osiągnięcie serii, pogłębił motywy psychologicznego horroru, skupiając się na historii Jamesa Sunderlanda szukającego swojej zmarłej żony. W tej części muzyka Yamaoki osiągnęła nowy poziom, wykorzystując bardziej melodyjne kompozycje, które podkreślały emocjonalną podróż protagonisty i jego wewnętrzne demony. Mamy tu tą bardzo charakterystyczną mieszankę „złowrogiego buczenia”, tkliwych, ale złamanych melodii, ale także bardziej tradycyjnego rocka z damskim wokalem. Choć i tu, gdzieś pomiędzy nutami czuć te wyjątkowe, „silent hillowe” tchnienie niepokoju i nostalgii, sprawiające, że zwykły rock wcale taki zwykły nie jest.

 

Kolejne gry, jak "Silent Hill 3" i "Silent Hill 4: The Room", kontynuowały eksplorację mrocznych tematów, każda wprowadzając nowe postaci i historie, jednocześnie rozwijając uniwersum Silent Hill. Muzyka w tych grach nadal ewoluowała, mieszając elementy industrialne, rockowe i elektroniczne, co dodatkowo wzbogacało doświadczenie gracza i pogłębiało atmosferę gry.

 

Po odejściu Yamaoki i zmianach w zespole deweloperskim, kolejne gry serii, takie jak "Silent Hill: Homecoming" i "Silent Hill: Downpour", spotkały się z mieszanymi reakcjami. Mimo to, każda z nich starała się na swój sposób kontynuować dziedzictwo serii, eksperymentując z nowymi elementami rozgrywki i opowieści. Muzyka, choć już bez bezpośredniego udziału Yamaoki, nadal była kluczowym elementem, dążąc do zachowania charakterystycznego dla serii klimatu. Myślę jednak, że wiele fanów tu się ze mną zgodzi – seria ta właśnie w tym okresie umarła. A my dostawaliśmy kolejne części już jako gry-zombie, a nie żyjące, głębokie utwory.

 

Silent Hill, jako seria, nie tylko zdefiniowała gatunek survival horror, ale również pokazała, jak muzyka może wpływać na doświadczanie gry, tworząc niezapomniane i emocjonalnie angażujące opowieści. Muzyka Akiry Yamaoki i jego unikalne podejście do dźwięku w grach pozostają nieodłącznym elementem dziedzictwa Silent Hill, podkreślając, jak ważną rolę odgrywa ścieżka dźwiękowa w budowaniu atmosfery i emocjonalnego wpływu gry na gracza.

 

 

- "Zobacz. Ja płonę."

- Alessa

 

Wycieczka w głąb mrocznego hałasu

 

Muzyka Akiry Yamaoki w "Silent Hill" była prawdziwym przełomem, który nadał ton całej serii i miał znaczący wpływ na sposób, w jaki muzyka jest wykorzystywana w grach wideo. Yamaoka, korzystając z szerokiego spektrum inspiracji muzycznych, stworzył ścieżkę dźwiękową, która nie tylko wzmacniała nastrój gry, ale także wzbogacała jej narrację i emocjonalne doświadczenie gracza.

 

Jednym z najbardziej charakterystycznych aspektów muzyki Yamaoki w "Silent Hill" jest sposób, w jaki łączy on różne gatunki muzyczne, tworząc unikalne dźwiękowe krajobrazy. Na przykład, utwór "Silent Hill" z pierwszej gry serii wykorzystuje zarówno elementy ambientu, jak i industrialu, tworząc poczucie izolacji i niepokoju, które jest tak charakterystyczne dla gry. Melancholijna i przejmująca melodia grana na mandolinie, połączona z przesterowanymi, metalicznymi dźwiękami, tworzy uczucie obcości i zagrożenia.

 

Innym przykładem jest "My Heaven", utwór, który wykorzystuje hałaśliwe, industrialne brzmienia do stworzenia uczucia chaosu i destrukcji, odzwierciedlającego przerażające aspekty gry. Użycie nieregularnych, niemelodycznych dźwięków, takich jak metaliczne uderzenia i elektroniczne zakłócenia, przyczynia się do budowania niepokojącej atmosfery, która jest rdzeniem całej serii.

 

Yamaoka eksperymentował również z dźwiękiem w sposób, który wykraczał poza tradycyjną muzykę. W "Silent Hill", często używał dźwięków otoczenia, takich jak echo kroków w pustej ulicy czy statyczne szumy radia, które nie tylko dodawały imersji do świata gry, ale również zwiększały napięcie i poczucie niebezpieczeństwa. To innowacyjne użycie dźwięku otoczenia stało się znakiem rozpoznawczym serii i podkreślało, jak ważną rolę dźwięk może odgrywać w budowaniu atmosfery w grach wideo.

 

Przez połączenie różnorodnych stylów muzycznych i eksperymentowanie z dźwiękiem, Akira Yamaoka stworzył ścieżkę dźwiękową do "Silent Hill", która jest zarówno niepokojąca, jak i piękna, odzwierciedlająca złożoność emocjonalną i tematyczną gry. Jego praca nad muzyką do "Silent Hill" nie tylko zdefiniowała serię, ale również wyznaczyła nowe standardy dla muzyki w grach wideo, pokazując, jak może ona przekształcić doświadczenie gry.

 

 

Wsłuchajmy się

 

Muzyka Akiry Yamaoki dla serii Silent Hill jest przykładem mistrzowskiego połączenia dźwięków i emocji, które razem tworzą unikalne doświadczenie dla gracza. Wsłuchajmy się w te dźwięki i usłyszmy, jak kompozytor budował nastrój – od uczucia niepokoju po głębokie emocje.

 

 

"Theme of Laura" (Silent Hill 2)

 

"Theme of Laura" z "Silent Hill 2", skomponowane przez Akirę Yamaokę, to utwór, który transccendentalnie łączy światy emocji, narracji i filozofii, stanowiąc jeden z najbardziej rozpoznawalnych motywów muzycznych w historii gier wideo. Jest to kompozycja, która przy pierwszym kontakcie zdaje się być prostą melodią gitary elektrycznej, jednak przy głębszym „wsłuchaniu się” odkrywa swoje wielowarstwowe znaczenia, stanowiąc klucz do rozumienia wewnętrznego świata bohatera – Jamesa Sunderlanda.

 

Yamaoka wykorzystuje w "Theme of Laura" melancholijne brzmienie gitary elektrycznej, które niesie ze sobą ciężar niewypowiedzianego żalu. Gdy jednak pojawiają się delikatne, ale niepokojące elementy perkusyjne, utwór zaczyna oddziaływać na nas na jeszcze silniejszym poziomie, sugerując niepokój kryjący się tuż pod powierzchnią pozornego spokoju. To właśnie te kontrastujące ze sobą warstwy dźwiękowe tworzą unikalną atmosferę, która jest tak charakterystyczna dla całej serii Silent Hill.

 

Yamaoka, dyskutując o swojej pracy, często podkreśla, że muzyka w "Silent Hill 2" miała za zadanie nie tylko towarzyszyć graczowi, ale także wprowadzić go w stan głębszej refleksji nad własnymi emocjami i przeżyciami. "Theme of Laura" jest manifestacją tej intencji – utworem, który nie tylko wzbogaca narrację gry, ale również zaprasza do medytacji nad ludzkim doświadczeniem straty, żalu i próby pojednania się z przeszłością.

 

 

"Promise (Reprise)" (Silent Hill 2)

 

"Promise (Reprise)" to kolejny utwór z "Silent Hill 2", który ujawnia talent Yamaoki do tworzenia muzyki, która dotyka serca gracza. Użycie prostej melodii pianina w tym utworze oddaje uczucie straty i żalu, jednocześnie zachowując element tajemnicy. Muzyka w "Silent Hill 2" ma za zadanie nie tylko towarzyszyć graczowi, ale też wprowadzić go w stan introspekcji, zmuszając do zastanowienia się nad własnymi uczuciami i doświadczeniami. "Promise (Reprise)" jest przykładem, jak minimalizm w muzyce może prowadzić do maksymalnego efektu emocjonalnego.

 

 

"Room of Angel" (Silent Hill 4: The Room)

 

"Room of Angel" z "Silent Hill 4: The Room" jest przykładem, jak Yamaoka potrafił eksplorować różne gatunki muzyczne, utrzymując przy tym charakterystyczny nastrój serii. Ten utwór, z jego onirycznym wokalem i lirycznymi tekstami, opowiada o traumie i stracie z perspektywy postaci. Muzyka tutaj służy jako most między światem gry a emocjami graczy, podkreślając jak teksty piosenek, w połączeniu z melodyjnymi, ale niepokojącymi dźwiękami, mogą wpłynąć na głębię doświadczenia wirtualnego świata.

 

 

"Silent Hill" (motyw główny, SH1)

 

Główny motyw "Silent Hill" to utwór, który od razu wprowadza graczy w unikalną atmosferę gry. Używając syntezatorów do stworzenia głębokiej, rezonującej linii basu oraz eterycznych, wysokich dźwięków, Yamaoka tworzy poczucie niezdefiniowanego zagrożenia i tajemniczości. Melodia jest prosta, ale niezwykle skuteczna w wywoływaniu uczucia samotności i izolacji, które są kluczowe dla doświadczenia Silent Hill. Ten utwór jest fundamentem, na którym budowana jest reszta ścieżki dźwiękowej – mieszanka piękna i grozy, która definiuje serię.

 

 

"Not Tomorrow" (SH1)

 

"Not Tomorrow" stanowi znaczący kontrast w stosunku do głównego motywu, prezentując bardziej intymną, aczkolwiek nie mniej niepokojącą stronę Silent Hill. Jest to utwór związany z jednym z najbardziej emocjonalnych momentów w grze, śmiercią jednej postaci (pielęgniarka, Lisa Garland), i zawiera delikatną, acz straszną melodię grana na pianinie. Melodia ta, choć piękna, niesie ze sobą ciężar straty i nieodwracalności. Yamaoka używa minimalizmu, by przekazać głębokie emocje – pojedyncze nuty pianina rezonują w ciszy, tworząc atmosferę smutku i refleksji. Ten utwór pokazuje, jak muzyka w Silent Hill jest nie tylko tłem dla akcji, ale integralną częścią opowieści, zdolną przekazać emocje i historię bez słów.

 

Muzyka Yamaoki dla serii Silent Hill jest pełna takich przykładów – każdy utwór jest świadectwem jego zdolności do budowania nastroju i przekazywania emocji poprzez dźwięk. Jego unikalny styl, który łączy w sobie różne gatunki muzyczne i eksperymentuje z dźwiękiem, ma nie tylko kluczowe znaczenie dla atmosfery gier, ale również dla sposobu, w jaki gracze doświadczają opowiadanych w nich historii. Jak słusznie zauważono w cytowanych tekstach, praca Yamaoki nad muzyką do Silent Hill pomogła zdefiniować, jak wielką rolę muzyka może odgrywać w grach wideo, czyniąc z niej nieodłączny element narracji i doświadczenia gracza.

 

 

Techniki i innowacje Akiry Yamaoki

 

Akira Yamaoka, komponując muzykę do serii Silent Hill, zastosował szereg innowacyjnych technik, które wyróżniają jego prace na tle innych ścieżek dźwiękowych w grach wideo. Jego podejście charakteryzuje się nie tylko bogactwem użytych instrumentów i dźwięków, ale także śmiałym wykorzystaniem elementów takich jak cisza, zaskakujące zmiany tonacji oraz adaptacja do zmieniających się możliwości technologicznych.

 

 

Użycie ciszy jako narzędzia narracyjnego

 

Yamaoka efektownie wykorzystuje ciszę jako element budujący napięcie i atmosferę w grach serii Silent Hill. Zamiast wypełniać każdą chwilę muzyką czy efektami dźwiękowymi, kompozytor pozwala ciszy mówić, tworząc przestrzeń dla gracza do własnych interpretacji i emocji. Te momenty ciszy, często nagle przerywane przez subtelne lub gwałtowne dźwięki, wzmacniają poczucie niepokoju i nieprzewidywalności, które są kluczowe dla horroru psychologicznego.

 

 

Zaskakujące zmiany tonacji i eksperymentowanie z dźwiękiem

 

Yamaoka często eksperymentuje z zaskakującymi zmianami tonacji, które wprowadzają dodatkowy wymiar do jego kompozycji. Takie techniki nie tylko zaskakują słuchacza, ale również wzbogacają emocjonalne doświadczenie gry, podkreślając jej niestabilną, oniryczną naturę. Eksperymentowanie z różnymi teksturami dźwiękowymi, od przesterowanych gitar po elektroniczne brzmienia i hałasy, pozwala Yamaoce na tworzenie niepowtarzalnej atmosfery Silent Hill.

 

 

Wykorzystanie warstw dźwiękowych do kreowania głębi

 

Yamaoka ma unikalną zdolność do układania warstw dźwięków i tekstur w taki sposób, by stworzyć złożone, wielowymiarowe krajobrazy audio. W serii Silent Hill, wykorzystuje to, by oddać zarówno fizyczną, jak i psychologiczną przestrzeń gry. Na przykład, w tle mogą grać niepokojące, niskie tony, podczas gdy w pierwszym planie pojawiają się ostre, przeszywające dźwięki. To połączenie wprowadza gracza w stan nieustannej czujności i podkreśla napięcie między widzialnym a niewidzialnym światem Silent Hill. Ta technika nie tylko wzbogaca doświadczenie słuchowe, ale także wzmacnia uczucie niepewności i obcości.

 

 

Dynamiczne ścieżki dźwiękowe reagujące na działania gracza

 

Inną innowacją, którą Yamaoka wprowadził w serii Silent Hill, jest dynamiczne dostosowywanie muzyki i efektów dźwiękowych do działań i stanu gracza. Muzyka może się zmieniać w zależności od wyborów dokonanych przez gracza, jego lokalizacji w grze czy nawet stanu zdrowia postaci. Na przykład, gdy gracz jest w niebezpieczeństwie, muzyka może stać się głośniejsza i bardziej intensywna, zwiększając poczucie zagrożenia. Ta interaktywność sprawia, że doświadczenie każdego gracza jest unikalne i jeszcze bardziej immersyjne, co jest kluczowym elementem w horrorach psychologicznych.

 

 

Akira Yamaoka poza Silent Hill

 

Akira Yamaoka, znany przede wszystkim z pracy nad serią Silent Hill, ma na swoim koncie także inne projekty muzyczne, które pokazują jego wszechstronność jako kompozytora. Poniżej zaledwie kilka z bogatego dorobku.

 

▫ "Shadows of the Damned" (2011) - Gra akcji wydana przez Grasshopper Manufacture, "Shadows of the Damned" to wynik współpracy Yamaoki z Goichim Suda (Suda51) i Shinjim Mikami. Muzyka Yamaoki idealnie pasuje do surrealistycznego i nieco groteskowego świata gry, mieszając rock, elektronikę i orkiestrowe brzmienia, by podkreślić jej unikatowy klimat.

 

▫ "Lollipop Chainsaw" (2012) - W tej jasnej i kolorowej grze o cheerleaderce walczącej z zombie, muzyka Yamaoki oddaje zarówno energetyczny, jak i absurdalny ton gry. Wykorzystując cięższe brzmienia gitary oraz energetyczne melodie, kompozytor doskonale uzupełnia niecodzienną rozgrywkę.

 

▫ "Killer is Dead" (2013) - Kolejna współpraca z Suda51, "Killer is Dead" łączy elementy noir z futurystycznym światem zabójców. Yamaoka tworzy tu nastrojową, a momentami niepokojącą ścieżkę dźwiękową, która wzmacnia unikalną estetykę i opowieść gry.

 

▫ "The Medium" (2021) - W "The Medium", grze psychologicznego horroru od Bloober Team, Yamaoka współpracuje z Arkadiuszem Reikowskim, tworząc głęboko atmosferyczną i emocjonalną ścieżkę dźwiękową. Muzyka ta, pełna napięcia i tajemniczości, doskonale oddaje dwoistość świata przedstawionego w grze.

 

▫ "Let It Die" (2016) - Dla tej gry survivalowej od Grasshopper Manufacture, Yamaoka stworzył soundtrack, który łączy ciężkie brzmienia metalowe z elektronicznymi elementami, podkreślając brutalność i chaotyczność rozgrywki.

 

▫ "Sine Mora" (2012) - W tej side-scrollowej strzelance, Yamaoka prezentuje bardziej subtelne i melancholijne podejście, tworząc muzykę, która wprowadza graczy w refleksyjny nastrój, będąc jednocześnie w pełni zintegrowaną z dynamiczną akcją gry.

 

▫ "Black Knight Sword" (2012) - Dla tej gry platformowej, Yamaoka eksploruje mroczne i eksperymentalne brzmienia, które idealnie pasują do surrealistycznego i nieco mrocznego świata gry, opowiadającej o podróży Czarnego Rycerza.

 

W każdym z tych projektów Akira Yamaoka pokazuje swoją zdolność do dostosowywania stylu muzycznego do tonu i wymogów danej gry, jednocześnie zachowując swój charakterystyczny, rozpoznawalny styl. Jego muzyka nie tylko uzupełnia wizualne i narracyjne aspekty gier, ale również wzbogaca je, tworząc niezapomniane wrażenia dźwiękowe.

 

 

Podsumowanie

 

Praca Akiry Yamaoki na trwałe wpisała się w kanon muzyki do gier video, definiując na nowo, jak dźwięk może wpływać na interaktywne doświadczenia. Jego innowacyjne podejście do komponowania ścieżek dźwiękowych, które wykorzystują ciszę równie efektywnie jak dźwięk, zaskakujące zmiany tonacji i głęboko emocjonalne motywy, wyznaczyło nowe standardy dla branży gier i stało się inspiracją dla wielu twórców. Muzyka Yamaoki, bogata w niuanse i budująca intensywną atmosferę, pokazała, że ścieżka dźwiękowa może być równie ważna dla narracji i doświadczenia gracza, co grafika czy rozgrywka.

 

W 2024 roku świat gier wideo z niecierpliwością oczekuje na premierę remake'u "Silent Hill 2", jednego z najbardziej ikonicznych tytułów w karierze Yamaoki. Ogromne nadzieje wiążą się z tym projektem, szczególnie w kontekście zachowania oryginalnego klimatu, który tak głęboko rezonował z fanami serii. Najważniejszą informacją dotyczącą tego remake'u jest powrót Akiry Yamaoki do Silent Hill, gdzie ponownie weźmie na siebie zadanie stworzenia muzyki, którą zapamiętamy na dziesięciolecia. To obiecujące ponowne połączenie zapowiada, że nowa wersja gry nie tylko odda hołd oryginałowi, ale także wprowadzi nowe elementy, które wzbogacą doświadczenie dzięki nowoczesnym możliwościom technologicznym i artystycznemu geniuszowi Yamaoki.