Wierny przyjaciel z kraju śniegu

W śnieżnym labiryncie północnej Japonii, Yukiguni, kraju głębokich śniegów, wśród lodowatego wiatru i szczytów gór Tōhoku, myśliwi Matagi stawali oko w oko z jednym z najgroźniejszych drapieżników – niedźwiedziem czarnym. Przy ich boku czuwał nieodłączny, niezłomny towarzysz, akita inu – pies, który nie znał strachu. Gdy człowiek stawał wobec zagrożenia, to właśnie akita odwracał uwagę rozwścieczonego zwierzęcia, biegnąc wprost na nie, by dać swojemu panu szansę na przeżycie. Te psy, potomkowie pradawnych matagi inu z kraju Jōmon, od tysięcy lat są mistrzami przetrwania w surowych realiach Yukiguni, łącząc w sobie cechy myśliwego, obrońcy i wiernego towarzysza.

Akita to rasa pełna tajemnic i legend. Wywodząca się z czasów prehistorycznych, kiedy psy były nie tylko pomocnikami w polowaniach, ale też uważano je za opiekunów duchowych, przetrwała burzliwe wieki japońskiej historii, stając się częścią życia samurajów i shogunów. W czasach Tokugawy Tsunayoshiego, znanego jako "shōgun psów", akity uznano za niemal święte, a ich krzywdzenie było karane więzieniem lub nawet śmiercią. Z ich inspiracji w Japonii 1687 roku po raz pierwszy (na długo przed Europą) uchwalono prawo chroniące zwierzęta przed bezsensownym cierpieniem ("Shōrui Awaremi no Rei" - 生類憐みの令 -  „prawo współczucia wobec żywych istot").

Dziś akita inu to rasa znana na całym świecie, głównie dzięki niezwykłej historii Hachikō – psa, który przez dziesięć lat czekał na swojego zmarłego właściciela na stacji Shibuya, stając się symbolem wierności i oddania. Ale akita to coś więcej niż tylko bohater jednej historii. To rasa, która przez wieki łączyła człowieka z naturą, niosła ochronę w trudnych czasach i inspirowała swoją niezłomnością. Zapraszam do podróży przez czas i przestrzeń – w świat myśliwych, samurajów i wojen, którym zawsze, choć niekoniecznie dobrowolnie, towarzyszyły wierne akita inu.

Akita – jaki jest?

Fizyczne cechy Akity

Kto widział na żywo, ten wie - akita to pies, który już samym swoim wyglądem wzbudza respekt i zachwyt. To duża, majestatyczna rasa, której przedstawiciele osiągają wysokość w kłębie do 67 cm (samce) i ważą około 40–50 kg. Ich muskularna, proporcjonalna sylwetka nadaje im siły i gracji, a charakterystyczna dwuwarstwowa sierść – gęsta i wodoodporna – chroni je przed trudnymi warunkami atmosferycznymi. To właśnie ta sierść, w odcieniach bieli, rudego, pręgowanego lub sezamowego, jest jednym z ich znaków rozpoznawczych. Gruby ogon zwinięty w pierścień na grzbiecie dopełnia ich imponującego wyglądu, przypominając wilczy charakter ich przodków.

Warto też zwrócić uwagę na różnice między dwoma głównymi liniami Akity – akita inu (japońska linia) oraz amerykańską akitą. Pies akita inu zachował bardziej pierwotny wygląd – smuklejszy, z delikatniejszą głową i lisimi oczami. Amerykański akita, wywodząca się z psów importowanych przez amerykańskich żołnierzy po II wojnie światowej, jest masywniejsza, z bardziej szeroką głową i mniejszymi oczami. Obie linie mają swoich zwolenników.

Charakter i temperament

Akita to rasa pełna kontrastów – z jednej strony to niezwykle lojalne psy, które głęboko przywiązują się do swojej rodziny, z drugiej zaś charakteryzują się niezależnością i dużą samodzielnością w podejmowaniu decyzji. Ich lojalność jest legendarna, co najlepiej ilustruje historia Hachikō (o tym później w artykule). Jednak ta cecha idzie w parze z niezłomnym charakterem – akita nie jest typowym "psem do zabawy". To zwierzę, które woli ocenić sytuację, zanim zareaguje, co czyni go niezwykle inteligentnym i wrażliwym na subtelne sygnały swojego właściciela.

Ta wrażliwość sprawia, że akita doskonale odczytuje emocje ludzi i potrafi reagować na nie intuicyjnie. To rasa, która nie lubi krzyków ani przemocy – spokojna, ale konsekwentna tresura jest kluczowa. Jednak ich niezależność bywa wyzwaniem – akita potrafi być uparty, co wymaga od właściciela cierpliwości i stanowczości.

Przeznaczenie rasy

Historia rasy akita jest równie fascynująca, co jej wygląd. Wywodząca się z psów matagi inu (マタギ犬 – „matagi” oznacza myśliwych z regionów górskich, „inu” to „pies”), była pierwotnie hodowana jako pies myśliwski w górzystych rejonach prefektury Akita. Jej zadania obejmowały tropienie i przytrzymywanie dużej zwierzyny, takiej jak niedźwiedzie, dziki czy jelenie. Polowanie w parach – gdzie jeden pies odciągał uwagę ofiary, a drugi atakował jej słabsze strony – wymagało zarówno inteligencji we współpracy, jak i umiejętności komunikacji.

Współczesny akita, choć rzadziej wykorzystywany w polowaniach, nadal pozostaje wiernym towarzyszem człowieka. W Japonii jest symbolem ochrony i powodzenia – często ofiarowuje się ceramiczne figurki akity jako talizmany szczęścia. Na świecie zyskała popularność jako pies rodzinny, choć jej silny charakter wymaga doświadczonego właściciela. Jej naturalna czujność i wyważenie czynią ją także doskonałym psem stróżującym.

Popularność

Obecnie Akity są jedną z najpopularniejszych ras w Japonii, choć ich liczba jest stosunkowo niewielka w porównaniu do bardziej "globalnych" ras, jak labradory czy owczarki niemieckie. W Japonii zarejestrowanych jest około 30 tysięcy akita inu, a liczba ta stale rośnie dzięki programom hodowlanym prowadzonym przez organizacje takie jak Akitainu Hozonkai (秋田犬保存会). Na świecie Akity zyskały szczególną popularność w Stanach Zjednoczonych, gdzie linia amerykańska jest równie popularna, co japońska.

W Polsce akita inu cieszy się rosnącym zainteresowaniem, szczególnie wśród osób poszukujących psa o wyjątkowym charakterze i silnym związku z właścicielem. Popularność tej rasy w naszym kraju systematycznie rośnie. Pierwsze akity pojawiły się w Polsce w latach 80. XX wieku, a oficjalna rejestracja rasy nastąpiła w 1991 roku wraz z powstaniem Klubu Akita Inu. Od tego czasu liczba hodowli i miłośników akit znacząco się zwiększyła. W 2008 roku w Polsce zarejestrowanych było ponad 100 hodowli akit. Obecnie liczba ta jest prawdopodobnie wyższa (nie udało mi się dotrzeć jednak do dokładniejszych statystyk).

Akita w historycznej Japonii

Pradzieje

Historia akity sięga odległych czasów epoki Jōmon (ok. 14,000–300 p.n.e.), kiedy to ludzie po raz pierwszy osiedlili się na terenach dzisiejszej Japonii. Wśród tych prastarych społeczności funkcjonowały psy znane jako Matagi Inu (マタギ犬), które stanowiły pierwowzór współczesnej akity. Matagi Inu, używane głównie na północy Japonii w regionie Tōhoku, były nieocenionymi pomocnikami myśliwych, którzy musieli zmagać się z trudnym, górzystym terenem i ostrymi zimami. Te średniej wielkości psy tropiły i pomagały w polowaniach na duże zwierzęta, takie jak niedźwiedzie czarne (tsukinowaguma - 月の輪熊, czyli „niedźwiedź z księżycowym pierścieniem”), dziki i jelenie, co czyniło je niezastąpionymi partnerami w przetrwaniu surowych warunków.

Matagi inu odzwierciedlały codzienność ludów epoki Jōmon, które żyły w harmonii z naturą, polując na zwierzynę i zbierając owoce lasów. Psy te były praktyczną pomocą w życiu, ale też pewnym symbolem – traktowane były z szacunkiem i często uważane za duchowych towarzyszy myśliwych (wiemy to z archeologicznych wykopalisk pochówków). W kulturze Matagi psy miały znaczenie rytualne, uczestnicząc w ceremoniach mających na celu ochronę przed złem oraz przynoszenie pomyślności podczas polowań.

Ewolucja rasy w czasach feudalnych

W okresie późniejszym, gdy Japonia weszła w erę feudalizmu, matagi inu zaczęły zmieniać swoje funkcje. Gdy społeczeństwo stawało się coraz bardziej zhierarchizowane, psy te zaczęły być postrzegane jako coś więcej niż tylko narzędzia pracy. W feudalnej Japonii psy były hodowane selektywnie, aby sprostać rosnącym wymaganiom w zakresie ochrony majątków samurajskich i uczestnictwa w lokalnych ceremoniach. W regionie Akita, gdzie psy te były szczególnie cenione, zaczęły ewoluować w stronę bardziej wyrazistego wyglądu – z grubszą sierścią i bardziej muskularną sylwetką, aby przetrwać surowe zimy.

Okres Edo

W miarę jak japońskie społeczeństwo się zmieniało, akity stawały się coraz bardziej symbolem prestiżu. W okresie Edo (1603–1868) ich hodowla była regulowana, a posiadanie psa takiej rasy zaczęło być przywilejem tylko samurajów. Poza udziałem w polowaniach stały się one także towarzyszami w codziennym życiu wojowników.

Podczas rządów shōguna Tokugawy Tsunayoshiego, znanego jako "Inu Kōbō" (犬公方, "shōgun psów"), akity zyskały szczególną uwagę. Tsunayoshi, zafascynowany astrologią, wierzył, że rok jego urodzenia – rok psa – przynosi szczególną więź z tymi zwierzętami. W 1687 roku wydał "Shōrui Awaremi no Rei" (生類憐みの令), prawa współczucia wobec żywych istot, które zakazywały krzywdzenia psów i innych zwierząt. Akity były traktowane z szacunkiem, a niektóre z nich żyły w luksusie, mając własnych służących i posiłki przygotowywane specjalnie dla nich. Symbolizowały status właściciela i jego miejsce w hierarchii społecznej.

Okres Meiji i Taishō: Akity w walkach psów

Gdy w okresie Meiji (1868–1912) Japonia otworzyła się na świat, kultura Zachodu zaczęła wpływać na tradycyjne aspekty życia, w tym na hodowlę psów. Akity, które wcześniej były symbolami lojalności i ochrony, stały się uczestnikami brutalnych walk psów, popularnych w tamtym czasie. Aby zwiększyć ich skuteczność w walce, krzyżowano je z rasami zachodnimi, takimi jak mastify czy tosa inu, co wpłynęło na utratę ich pierwotnych cech.

Do początku XX wieku wiele akit różniło się od swoich pierwotnych przodków, zarówno pod względem wyglądu, jak i charakteru. Hodowcy w prefekturze Akita zaczęli dostrzegać potrzebę ochrony rasy przed dalszą degradacją. W 1927 roku powstała organizacja Akitainu Hozonkai, której celem było przywrócenie oryginalnego typu akity jako psa narodowego Japonii.

Tragiczne losy akity podczas II wojna światowa

Podczas II wojny światowej sytuacja psów rasy akita inu stała się dramatyczna. W obliczu niedoborów żywności i surowców rząd japoński nakazał masową konfiskatę psów innych niż owczarki niemieckie, które wykorzystywano w celach militarnych. Akity były zabijane dla ich futra, używanego do produkcji odzieży zimowej dla żołnierzy. W obliczu zagrożenia hodowcy podejmowali desperackie działania, ukrywając psy w górskich wioskach lub krzyżując je z owczarkami niemieckimi, aby uniknąć konfiskaty.

Po wojnie: odbudowa

Po wojnie tylko garstka czystej krwi akit przetrwała dzięki determinacji ludzi takich jak Mori Sawataishi, który ukrywał swoje psy w odległych górach Hachimantai. Odbudowa rasy rozpoczęła się od skrupulatnej selekcji psów i odtworzenia ich pierwotnych cech. W latach 50. amerykańscy żołnierze stacjonujący w Japonii zaczęli sprowadzać akity do USA, co doprowadziło do rozwoju osobnej linii – amerykańskiej akity. Tymczasem w Japonii kontynuowano prace nad zachowaniem akity w jej tradycyjnej formie, co zaowocowało podziałem rasy na dwie odrębne odmiany w późniejszych dekadach.

Pies akita wśród samurajów

Status społeczny

W czasach samurajskich akita inu stała się nieodłącznym elementem życia japońskich wojowników, odzwierciedlając ich wartości i styl życia. Samurajowie, kierując się kodeksem bushidō (sama nazwa, przypomnijmy, pochodzi z późniejszego Edo, gdy już wojny się zakończyły), cenili lojalność, odwagę i dyscyplinę – cechy, które doskonale uosabiała akita. Więź między samurajem a jego akitą była głęboka, niemal rytualna, oparta na wzajemnym zaufaniu i współpracy. Pies ten był nie tylko strażnikiem, ale także symbolem statusu społecznego swojego właściciela.

Akity często towarzyszyły samurajom w ich codziennych obowiązkach. Pilnowały domostw i chroniły rodzinę w czasie nieobecności wojownika. Nocą patrolowały posiadłości, reagując na najdrobniejszy hałas, a ich instynkt terytorialny czynił je idealnymi strażnikami. W sytuacjach zagrożenia pies akita był pierwszą linią obrony, często ryzykując życie, by ochronić swoich właścicieli.

Życie akity w czasach Edo nie ograniczało się jednak do roli strażnika. Psy te były również traktowane z szacunkiem i opieką, które wykraczały poza praktyczne zastosowania. Samurajowie wierzyli, że ich relacja z akitą to coś więcej niż tylko więź między człowiekiem a zwierzęciem – to partnerstwo oparte na wspólnym celu. Wierzono, że akita odzwierciedla duszę swojego pana, a pies, który wykazywał odwagę i oddanie, przynosił chwałę swojemu właścicielowi.

Tresura akity w czasach samurajskich była niezwykle staranna i oparta na specjalnych technikach. Psy uczono określonych komend w specjalnym języku, który różnił się w zależności od regionu i statusu społecznego właściciela. Język ten, znany jako "inu-go" (犬語 – język psów), był formą tajemnego kodu, którym posługiwali się tylko wybrani. Dzięki temu psy te były nie tylko dobrze wyszkolone, ale także trudne do przejęcia przez potencjalnych wrogów.

Proces wychowania akity zaczynał się od wczesnych miesięcy życia szczenięcia. Właściciele starannie wybierali psy, które miały wykazywać cechy takie jak odwaga, spokój w obliczu zagrożenia i instynkt obronny. Szkolenie odbywało się w warunkach symulujących prawdziwe zagrożenia, co pozwalało psom rozwijać umiejętności walki, obrony i tropienia.

W okresie Edo akity stały się również symbolem prestiżu. Posiadanie akity było przywilejem samurajów i wyższych warstw społecznych. Pies tej rasy nie był zwykłym zwierzęciem – był oznaką wysokiego statusu i powiązań z elitami. Akity były traktowane niemal jak członkowie rodziny, a opieka nad nimi stanowiła priorytet. Istnieją relacje o tym, że niektóre psy miały swoje osobne mieszkania na terenie posiadłości samurajskiej, gdzie były karmione najwyższej jakości jedzeniem i pielęgnowane z największą troską.

Ciekawostką jest fakt, że smycz akity była również oznaką statusu właściciela. Im bardziej ozdobiona i kosztowna smycz, tym wyższa pozycja samuraja. W niektórych przypadkach akity nosiły również symboliczne naszyjniki lub ozdoby, które podkreślały ich wyjątkową rolę.

Więź emocjonalna

Relacja między samurajem a akitą była pełna głębokiego zaufania i wzajemnej lojalności, stanowiąc coś więcej niż zwykłe partnerstwo między człowiekiem a zwierzęciem. Samurajowie traktowali swoje akity niemal jak członków rodziny, a więź ta była pielęgnowana przez lata wspólnego życia i współpracy. W czasach, gdy życie samurajów było naznaczone niepewnością i ciągłymi konfliktami, akita stawał się nie tylko strażnikiem, ale także emocjonalnym wsparciem.

Gdy samuraj wyruszał na wojnę, akita często pozostawał z jego rodziną, przejmując rolę strażnika. Był odpowiedzialny za ochronę domostwa, co było niezwykle istotne w czasach, gdy brak pana domu mógł oznaczać narażenie rodziny na atak bandytów lub wrogów. W kronikach rodzin samurajskich można znaleźć wzmianki o akitach, które skutecznie odstraszały intruzów, a w razie potrzeby walczyły z ogromną determinacją. Przykładem może być historia z XVII wieku o akicie należącym do samuraja z regionu Akita, który samodzielnie obronił dom swojego pana przed napastnikami, dając jego rodzinie czas na ucieczkę. Legend takich było w tym okresie więcej.

Były też przypadki, gdy akity towarzyszyły samurajom w długich podróżach, przemierzając górzyste tereny Japonii w trudnych warunkach. Dzięki swojej wytrzymałości i niezawodności psy te mogły podróżować przez wiele dni, niosąc na sobie niewielkie ładunki lub pomagając w polowaniu, gdy zapasy żywności się kończyły. Jedna z legend opowiada o samuraju, który podczas zimowej wędrówki przez góry został odcięty od drogi przez lawinę. Jego akita odnalazł najbliższą wioskę, prowadząc pomoc do swojego pana, co ocaliło mu życie. Te historie ukazują, jak głęboka i wzajemna była relacja między tymi niezwykłymi psami i samurajami.

Historia najsławniejszego w Japonii akita inu: Hachikō

Początek więzi

Hachikō, pies rasy akita inu, urodził się 10 listopada 1923 roku w górzystym regionie prefektury Akita. Był uroczym szczenięciem o kremowej sierści i pełnym wdzięku zakręconym ogonie. Jako młody pies został sprowadzony do Tokyo przez swojego właściciela, profesora Hidesaburō Ueno, który wykładał rolnictwo na Uniwersytecie Cesarskim w Tokyo (obecnie Uniwersytet Tokijski). Profesor, znany z miłości do zwierząt, nadał swojemu nowemu towarzyszowi imię "Hachikō" (ハチ公), co można przetłumaczyć jako "ósmy książę", podkreślając wyjątkowe miejsce psa w jego życiu.

Od samego początku między Hachikō a profesorem Ueno zrodziła się niezwykła więź. Hachikō codziennie odprowadzał swojego pana na stację kolejową Shibuya, gdzie profesor wsiadał do pociągu do pracy. Po południu Hachikō wracał na stację, by powitać Ueno, i razem wracali do domu. Ten codzienny rytuał stał się symbolem ich relacji i był świadectwem wielkiej lojalności psa.

Tragedia i wierność

Wszystko zmieniło się 21 maja 1925 roku, kiedy profesor Ueno nagle zmarł na atak serca podczas wykładu na uniwersytecie. Hachikō, nieświadomy tragedii, jak co dzień czekał na swojego pana na stacji Shibuya. Jednak tego dnia profesor nigdy nie wrócił. Mimo to Hachikō codziennie wracał na stację, czekając na swojego pana w nadziei, że pewnego dnia zobaczy go w tłumie powracających pasażerów.

Przez następne dziesięć lat Hachikō codziennie pojawiał się na stacji Shibuya, niezależnie od pogody, wzbudzając podziw i współczucie mieszkańców Tokyo. Stał się stałym elementem krajobrazu stacji, a jego obecność przypominała przechodniom o sile lojalności i miłości. Wkrótce o niezwykłym psie zaczęły pisać gazety, a Hachikō zyskał sławę w całym kraju. Jego historia stała się inspiracją dla wielu, a wierność, jaką wykazywał, zaczęto uważać za wzór, do którego ludzie powinni dążyć.

Hachikō zmarł 8 marca 1935 roku na miejscu, które przez dekadę było jego codziennym punktem oczekiwania – na stacji Shibuya. Sekcja zwłok wykazała, że cierpiał na nowotwór i filariozę (chorobę pasożytniczą). Nawet w obliczu bólu i starości nie przestał wierzyć, że pewnego dnia zobaczy swojego pana.

Pomnik

Jeszcze za życia Hachikō stał się bohaterem narodowym. W 1934 roku, rok przed jego śmiercią, mieszkańcy Tokyo zebrali fundusze na postawienie pomnika na jego cześć. Rzeźbiarz Teru Andō stworzył piękną, brązową figurę psa, która została ustawiona przed wejściem do stacji Shibuya, w miejscu, gdzie Hachikō codziennie czekał na swojego pana. Podczas uroczystego odsłonięcia pomnika Hachikō był obecny jako gość honorowy.

Jednak podczas II wojny światowej oryginalny pomnik został zdemontowany i przetopiony na potrzeby militarne. Po wojnie, w 1948 roku, z inicjatywy japońskich miłośników psów oraz rzeźbiarza Takeshiego Andō (syna Teru Andō), postawiono nowy pomnik, który stoi do dziś. Stał się on jednym z najbardziej rozpoznawalnych miejsc w Tokyo, popularnym punktem spotkań i symbolem lojalności oraz oddania.

Historia żyje dalej

Historia Hachikō na stałe wpisała się w kulturę Japonii. Jego opowieść była inspiracją dla licznych książek, filmów i dzieł sztuki, w tym słynnego hollywoodzkiego filmu "Mój przyjaciel Hachiko" z Richardem Gere'em w roli głównej. Do dziś Hachikō jest symbolem lojalności, a jego historia przypomina ludziom na całym świecie, jak głęboka i bezinteresowna może być miłość między człowiekiem a zwierzęciem.

Szczątki Hachikō zostały zakonserwowane i znajdują się w Muzeum Narodowym Nauki w Tokyo, gdzie można je zobaczyć do dziś. Jego serce i część organów zostały pochowane obok grobu profesora Ueno na cmentarzu Aoyama w Tokyo, co symbolizuje ich nierozłączną więź nawet po śmierci. Hachikō pozostaje pięknym przykładem miłości i oddania.

Akita w popkulturze

Akita inu, z jego majestatycznym wyglądem i niezwykłym charakterem, stał się inspiracją dla wielu twórców popkultury, zyskując status ikony lojalności i odwagi. Jednym z najbardziej rozpoznawalnych przykładów jest historia Hachikō, która została uwieczniona w licznych produkcjach filmowych. W 1987 roku powstał japoński film "Hachikō Monogatari", który wiernie odtworzył poruszającą opowieść o psie czekającym na swojego pana. Film odniósł ogromny sukces w Japonii, przyczyniając się do wzrostu zainteresowania tą rasą na świecie. W 2009 roku powstała hollywoodzka adaptacja tej historii – "Mój przyjaciel Hachiko" z Richardem Gere’em w roli głównej. Choć film przeniósł akcję do Stanów Zjednoczonych, zachował ducha oryginalnej opowieści, wzruszając widzów na całym świecie.

Akity pojawiają się także w literaturze, szczególnie w kontekście legend i opowieści związanych z ich niezwykłymi cechami. W książkach dla dzieci i młodzieży często przedstawiane są jako wierni towarzysze i bohaterowie przygód.

Rasa ta zyskała również popularność w świecie gier video i anime. W grze "Nintendogs", symulatorze opieki nad psami, gracze mogą wybrać akitę jako swojego wirtualnego pupila. Więcej - w "Ghost of Tsushima", osadzonym w feudalnej Japonii, akity pojawiają się jako zwierzęta totemiczne i symbole lojalności. W anime i mandze motywy związane z akitą często odzwierciedlają ich silny charakter i więź z człowiekiem. Jednym z przykładów jest manga "Inu no Monogatari", gdzie akita staje się kluczowym elementem fabuły, łącząc tradycje Japonii z emocjonalną narracją.

Akity pojawiają się także w sztuce współczesnej, reklamach i kampaniach społecznych, gdzie ich majestatyczny wygląd i symboliczne znaczenie przyciągają uwagę. Dzięki temu stały się nie tylko częścią japońskiego dziedzictwa kulturowego, ale także globalnym fenomenem, który inspiruje i zachwyca ludzi na całym świecie. To właśnie popkultura, obok historii takich jak ta o Hachikō, sprawia, że akita inu wciąż pozostaje jednym z najbardziej rozpoznawalnych symboli lojalności i przyjaźni.

"Silne kobiety Japonii" - zobacz książkę autora strony

Sprawdź podobne artykuły:

Yukiguni – jakie lekcje życia płyną z japońskiej krainy śniegu?

Pies Shiba Inu – towarzysz średniowiecznych samurajów i gwiazda Internetu

Samuraj i jego sokół – dostojne zwyczaje polowań takagari

Cisza bezkresnej bieli – zimowe haiku lustrem duszy

Czas się zatrzymał, gdy spojrzałem na „Wieczorny śnieg we wiosce Kanbara” Hiroshige

    未開    ソビエライ

 Pasjonat kultury azjatyckiej z głębokim uznaniem dla różnorodnych filozofii świata. Z wykształcenia psycholog i filolog - koreanista. W sercu programista (gł. na Androida) i gorący entuzjasta technologii, a także praktyk zen i mono no aware. W chwilach spokoju hołduje zdyscyplinowanemu stylowi życia, głęboko wierząc, że wytrwałość, nieustający rozwój osobisty i oddanie się swoim pasjom to mądra droga życia.  Autor książki "Silne kobiety Japonii" (>>zobacz)

Osobiste motto:

"Najpotężniejszą siłą we wszechświecie jest procent składany." - Albert Einstein (prawdopodobnie)

  Mike Soray

   (aka Michał Sobieraj)

未開    ソビエライ

 Pasjonat kultury azjatyckiej z głębokim uznaniem dla różnorodnych filozofii świata. Z wykształcenia psycholog i filolog - koreanista. W sercu programista (gł. na Androida) i gorący entuzjasta technologii, a także praktyk zen i mono no aware. W chwilach spokoju hołduje zdyscyplinowanemu stylowi życia, głęboko wierząc, że wytrwałość, nieustający rozwój osobisty i oddanie się swoim pasjom to mądra droga życia. Autor książki "Silne kobiety Japonii" (>>zobacz)

Osobiste motto:

"Najpotężniejszą siłą we wszechświecie jest procent składany." - Albert Einstein (prawdopodobnie)

Mike Soray

(aka Michał Sobieraj)

Napisz do nas...

Ciechanów, Polska

dr.imyon@gmail.com

___________________

inari.smart

Chcesz się podzielić swoimi przemyśleniami czy uwagami o stronie lub apce? Zostaw nam wiadomość, odpowiemy szybko. Zależy nam na poznaniu Twojej perspektywy!